1/les 03f, p42, §6
2/he was beaten by Debra, betrayed by De Schutter, and arrestet
3/Ik vind het ongelofelijk dat mensen tot zoiets in staat zijn. Dit is toch even erg als een moord plegen? Je weet dat de Joden die door jou toedoen zijn opgepakt gedeporteerd zullen worden en er een grote kans bestaat dat ze nooit meer terugkomen. Als je zoiets doet, hoop je waarschijnlijk ook dat ze nooit meer terugkomen. Ik vind dit echt uiterst brutaal dat je zoiets durft doen. Je kan dan evengoed een pistool nemen en de Joden eigenhandig afmaken. Ik vind ook dat je dan niet alleen de Joden die ondergedoken zit verraad maar ook de mensen die deze onderdak geven steek je met het mes in de rug. Ik vind dit echt hallucinant dat dit ooit heeft plaatsgevonden. Hebben deze mensen dan geen greintje zelfrespect? Wat drijft je om dit te doen? Waarschijnlijk deed hij het voor het geld, laten we dit nog hopen, en niet omdat hij er plezier in beleefde. Maar dan nog, waarom zou hij het voor het geld moeten doen? Uit pure hebzucht? Want hij was al een diamanthandelaar dus hij zal zeker niet van de armsten geweest zijn?! Ik vind dit werkelijk een schande.
4/Christian De Catelle, nr. 5 6lawe

1) Les 03f (ten minste Sylvieke)
2) Bij heel de tekst en de reportage.
3) Na de vorige lessen over hoe dat de Antwerpse politie actief meewerkte aan de razia's en hoe dat mensen de Joden verklikten, was ik blij ook eens over mensen te lezen die hun eigen leven op het spel zetten voor de Joden. De grootste bewondering heb ik voor Klaas en Julia Sluys, die voor een hele groep Joden de redding betekenden. Ik denk dat hun succes vooral te danken is aan hun gesloten vertrouwelijke kring van protestanten en door hun diep geloof. Ook Henri en Truus Rooze zijn de helden van dit verhaal, aangezien dat zij zes Joden verborgen hield. Bij het zien van de reportage van 'Ten minste Sylvieke' vond ik de hereniging van Sylvieke met de kinderen van haar redders heel mooi. Ook de toekenning van de medaille door de Yad Vashem voor Truus en Henri Rooze vond ik ontroerend. Ik denk dat door het verhaal van Sylvieke te bekijken, je écht door krijgt hoe het moest zijn om als Jood in die tijd te leven.
4) Alexander de Bruyn, 6LaWe, 20/10/10', nr.: 4.

1) Les 03f (ten minste Sylvieke)
2) Bij heel de tekst en de reportage.
3) Ik vind het een ontroerend verhaal, hoe enkelen hun eigen leven op het spel zetten en zo daadwerkelijk mensenlevens hebben gered. Maar wat me altijd dwars zit, is dat het slechts over zo'n klein deel gaat. Miljoenen joden zijn omgekomen, tienduizenden hebben doelbewust de joden - niet - geholpen. En hierover horen we dan ook niets, behalve de getallen, de statistieken; konvooi nummer zoveel, duizend-en-zoveel joden, vierendertig overlevenden. En opnieuw. En opnieuw. Zo'n massaal veel mensen, levens die allen even belangrijk zijn maar waar we vaak nauwelijks iets van afweten. Het hoopgevende is dan ook dat wat te betreuren is; dat er slechts een klein aantal van hen gered zijn.
4) Bart Corremans // 6LaWe / 3

1) Les 03f(ten minste Sylvieke)
2) Bij heel de tekst.
3) Ik heb heel veel respect voor wat onder andere de families Sluys en Rooze gedaan hebben. Dit staat in contrast met verklikkers zoals Debra. Eigenlijk was dit een ongelijke strijd, want degenen die de joden hielpen, moesten hen meerdere jaren verstoppen, zonder een fout te kunnen maken en met gevaar voor zichzelf en hun familie. De verklikkers daarentegen konden met één goede tip verschillende levens verwoesten. Wat mij vooral blij maakt, is dat hieruit blijkt dat de helpers mensen met een ander geloof (joden) hielpen, dit zou een voorbeeld moeten zijn voor de mensen in onze tijd. Helaas werd maar een klein deel van de joden gered, de rest werd gedeporteerd door de nazi's, die meestal door de bevolking geholpen werd of niet tegengewerkt door angst of onverschilligheid.
4) Michaël Beirinckx, 6LWe, 1

1) les 03f, p43, §2
2) At the request of E. Hönig Klaas and Julia were recognized as Righteous Ones by Yad Vashem.
3) Ik vind het fantastisch dat er een initiatief bestaat als Yad Vashem. Het toont dat niet alle niet-Joden slecht waren, dat er echte durvers rondliepen op deze planeet met het hart op de juiste plaats. Het is ook erg knap dat er mensen hun leven op het spel hebben gezet om anderen te helpen. Je kon elk moment opgepakt worden als 'helper van de Joden' en naar een gevangenis gebracht worden. Dit helpen hield dus serieuze risico's in. Zij bewijzen dat je de keuze hebt het goede te doen, ook in de meest afschuwelijke omstandigheden. De Yad Vashem is eigenlijk een monument ter herdenking van de overleden Joden in de Holocaust, het staat in Jeruzalem. hier in België kan je ook een Yad Vashem-onderscheiding krijgen als "rechtvaardige onder de volkeren" net als Klaas, Julia, Henri en Truus. Zij hebben het echt verdiend. Zo zijn er in België al +-1.537 benoemd omdat zij tijdens de Tweede Wereldoorlog een of meer Joden voor deportatie door de Duitsers hebben behoed. Helden, zo noem ik deze mensen. Het is alleen spijtig dat het er zo weinig waren en dat de onverschilligheid of collaboratie van gewone burgers, zoveel Joden het leven gekost heeft.
4) Eline Verschueren, 6LaWe, nr.10

1) Les 03f (tenminste Sylvieke)
2) Bij heel de tekst
3) Ik heb veel respect voor families die joden tijdens de 2e Wereldoorlog geholpen en onderdak geboden hebben. Deze mensen riskeren hun eigen leven voor dat van een ander en dat vind ik heel knap. Spijtig genoeg waren er veel te weinig mensen die dit deden, waardoor er nog enorm veel joden naar de concentratiekampen gingen onder andere door mensen die hen verklikten. Wat bereikte deze mensen hier mee? Niets, het enigste wat ze deden was andermans leven verwoesten en waarschijnlijk beseften ze dat nog niet eens zelf. Ook de reportage vond ik heel mooi, ik vond het echt ontroerend hoe Sylvieke terug in contact kwam met mensen die haar vroeger hadden geholpen en die ze toen ze naar Amerika vertrok, nooit meer dacht terug te zien. Dit vind ik echt heel knap.
4) Didier Dekeyser 6Lawe nr 6

1)Les 03f P38-44
2)Bij heel de tekst
3)Wat deze mensen gedaan hebben is fantastisch, ze hebben met gevaar voor eigen leven dat van anderen gered. Ik vind het ook mooi van de buren van de familie Rooze dat ze hen hielpen in plaats van doen alsof ze van niets wisten of nog erger: ze verraden. Waarom zou je überhaupt iemand aangeven? Om goed te staan bij de bezetter? En wat kreeg je dan terug van de Duitsers dat zoveel mensenlevens waard was? Gelukkig dat er mensen waren als de familie Rooze of Schuyten, ik kan mij voorstellen dat de Joden zich anders door alles en iedereen verlaten en nog wanhopiger zouden voelen. Misschien was de kennis dat dit soort gezinnen bestonden een lichtje in de duisternis bij de getroffen gezinnen.   
4)Mathias Thijs 8, 6LaWe

1) Les 03f, p. 38-44
2) Bij heel de tekst
3) Na de teksten en reportages over hoeveel onschuldige mannen, vrouwen, kinderen er gedeporteerd zijn tijdens de oorlog, vond ik deze tekst geweldig om te lezen en zo te merken dat er ook velen waren die inzaten met het lot van de Joden en die bereid waren hun eigen leven hiervoor op het spel te zetten. Het is dus ook volledig terecht dat deze mensen erkend worden door iets als Yad Vashem.
Al zet mij deze tekst ook wel een beetje aan het denken. Nu, in 2010, hoor je velen wel zeggen dat ze de collaborateurs niet begrijpen of dat ze ook sowieso een paar mensen in huis zouden nemen, maar... Wie zou dit ook effectief gedaan hebben, als ze in die tijd geleefd hadden? Als er nu wordt gezegd dat onze samenleving egoïstisch is, wie zou dan echt zijn leven op het spel zetten voor een onbekende?
Ik heb in ieder geval enorm veel respect voor hen die het 70 jaar geleden gedaan hebben.
4) Heleen Marynissen, 6LaWe nr7

1) Les 03f (ten minste Sylvieke)
2) Bij heel de tekst en de reportage.
3) Ik vind het bewonderenswaardig dat er tijdens de 2de Wereldoorlog, dat voor iedereen toch een moeilijke en gevaarlijke periode was, toch mensen zijn die het enorme risico nemen om joden op te bergen, waardoor ze zelf nog meer in gevaar komen. Nu is het gemakkelijk om te zeggen dat je in hun plaats hetzelfde had gedaan maar is tegenwoordig bereid om zijn leven op te geven voor iemand anders. Wat me ook trof was dat het verhaal zo persoonlijk werd geïllustreerd. Je hoort vaak de grote aantallen van de gedeporteerde joden maar het raakt je pas echt als je de individuele verhalen van zo dichtbij meemaakt. Vooral in de reportage, als Sylvieke haar buurvrouw terugziet, waarbij ze toch nog kon spelen in haar tuin ondanks al de gevaren, na al die jaren terugziet, vond ik zeer ontroerend.
4) Benjamin Bergers, 6LaWe, nr 2

1) Les 03f (tenminste Sylvieke)
2) Bij heel de tekst
3) Het is enorm moedig van deze mensen om met gevaar voor eigen leven totaal vreemde mensen in huis te nemen.
De ondergedoken kinderen hebben nog geen besef van het geluk dat ze hebben gehad toen ze mochten onderduiken bij deze mensen.
Vaak zagen ze meerdere familieleden na de oorlog nooit meer terug. Niet alleen families maar ook priesters lieten vele joden onderduiken.
De egoïstische ingesteldheid van de doorsnee Antwerpenaar blijkt ook uit het aantal onderduikadressen in Antwerpen

4)Matthieu Van Cauwenbergh, 6Lawe , n°9